8 Ocak 2014 Çarşamba

Başlangıç 13. Kısım -Küçük Hüzün-



             
Ağlıyordu Ali sessizce. Hıçkırıkları duyulmuyordu. İri gözlerinden akan boncuklar, yanaklarından süzülüyordu. Onu ağlatan ne bir korku, nede üst sınıftan birinin sataşmasıydı. Onu ağlatan, “sol yanıydı”, onu ağlatan içindeki eksiklikti. Bir kolu yoktu sanki. Hayat ona hep soldan vuruyordu adeta. Önceleri pek bilmiyordu bu duyguyu. Ta ki, okula başlayana kadar. Öğretmen soruyordu sınıfa tek tek. Tanımak istiyordu elbet. “kaç kardeşsin, annen ne iş yapıyor, baban nerede çalışıyor”. Her kesin bir cevabı vardı. Ama Ali eksik bırakıyordu cevap kutucuklarını.

             Tek çocuktu ve annesi fabrikada çalışıyordu o kadar. Yüreği sızlıyordu ufaklığın. Sormasınlar diye dua ediyordu. O sorudan nefret ediyordu. Çünkü cevabı bilmiyordu. Tanımıyordu, küçük bir resim bile yoktu hafızasında. Küçücüktü çünkü. Evdeydi annesi ile. Daha adını bile söyleyemezken kaybetmişti babasını. Daha adını bile söyleyemezken eksik kalmıştı sol yanı.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder